Nie dla niego.

W zeszłym tygodniu zdechł nam pies. Żonie i dzieciom strasznie go brakuje, więc pogryzłem młodemu zabawkę i nasrałem na dywan w salonie.

jako,ze jestem leniwa dziwka to mam gleboko w odbycie tlumaczenie.
posty typu "bylo" zreszta tez.

I was walking down the road when I saw an Afghan bloke standing on a fifth floor balcony shaking a carpet.

I shouted up to him, "What's up Abdul, won't it fucking start?"

Zero sadyzmu oglądacie na własną odpowiedzialność

Sadole teraz chyba zaczną pruć dywany...



Niby zwykły dywan, a jednak "magiczny". Teraz już wierzę w historie o latających dywanach - pewnie jak taki do kogoś trafił, a właściciel go wytrzepał, to na efekty nie musiał długo czekać



Z irańskich dywanów wyciągnięto 45 kg heroiny. Przemytnicy wymyślić prosty i sprytny sposób - przy użyciu pustej rurki zaszytej w dywan. Te dywany miały jechać do Polski, Francji, Belgii i Afryki.



Tutaj macie link.

Co tu dużo pisać, w moim pięknym mieście skradziono dywan sprzed baru. Pościg trwa, wszystkie drogi zablokowane, sprawcy jednak nie dali się złapać i wciąż pozostają na wolności.



PS. Radom jest wspaniały
PS.2 Allah to chuj

Czy Rosjanie chodzą po ścianach? Jeśli nie to dlaczego wieszają tam dywany?

Inwazja dywanów na ściany ruskich mieszkań przypada na lata 60.
W czasie masowej urbanizacji , miliony ludzi opuszcza swoje wiejskie domy i przeprowadza się do nowo wybudowanych, tanich mieszkań w mieście - wielka płyta. Od sprawującego władzę Chruszczowa nazywano je chruszczówki.

Betonowe bloki były bardzo zimne więc ludzie zaczęli używać wełnianych dywanów w formie izolacji cieplnej, zwłaszcza w północnych regionach i na Dalekim Wschodzie .

"nie obchodziło nas ja to wygląda" - mówi Siergiej, bloger z Syberii -
"Ale kiedy masz - 40 F na zewnątrz, a zapałka odpalona przy ścianie płonie w dół ze względu na opadający ruch powietrza, lepiej użyć dywanów niż przeziębić się we śnie."

Ściany chruszczówek były nie tylko zimno, ale również cienkie - tak cienkie, że czasami było trudno zasnąć w pokoju, gdy ktoś oglądał telewizor w kuchni, nie wspominając o kłótniach sąsiadów i krzykach dzieci. Dywany spełniały się także jako materiał dźwiękoszczelny.

Dywany spełniały również funkcję dekoracyjną - najpiękniejsze były te z południowych republik ZSRR: Tadżykistanu, Turkmenistanu czy Kazachstanu.

Oczywiście, muzułmańskie państwa Bliskiego Wschodu były tymi, które wprowadziły dywany jako ozdoby do średniowiecznej Europy. W Persji , dywany ścienne zostały uznane za prawdziwe skarby ze względu na złożoność ich produkcji.

Tak więc w XVI wieku w Europie ,dywany (otrzymane jako dary lub zakupione na Wschodzie) stały się wyznacznikiem wysokiego statusu społecznego. To samo odnosi się do Rosji, gdzie carowie często otrzymywali drogie dywany od wschodnich ambasadorów. Ściany ,podłoga i sufit sypialni cara Aleksego Romanowa w XVII wieku zostały ozdobione wspaniałymi dywanami i gobelinami. Tendencja ta została podchwycona przez szlachtę i kontynuowana w następnym wieku, kiedy Piotr Wielki założył carską manufakturę, która produkowała gobeliny do dekoracji magnackich. W XIX wieku, dywany zaczęły pojawiać się w domach bogatych chłopów i mieszczan ,którzy chcieli pokazać ,że są tak bogaci ,jak arystokracja.

Za czasów ZSRR dywany na ścianach oznaczały dobrze prosperujący dom/rodzinę ze względu na swą cenę.
Ze średnim miesięcznym wynagrodzeniem 120 rubli do 150 rubli, koszt dywanu był zróżnicowany od 125 rubli (w 1961 r.) do 300 rubli do 500 rubli (w latach 70). To tyczyło się dywanów wyprodukowanych na ternach ZSRR. Dywany z Chin czy Wietnamu osiągały zawrotne ceny nawet 1500 rubli.

Ale nie można było po prostu wejść do sklepu i kupić dywan - w tamtych czasach , obywatel radziecki musiał "nabyć" (dostavat) niemal każdy kosztowny i piękny mebel czy dekoracji. Nazwiska potencjalnych nabywców zostały umieszczone na specjalnej liście w porządku chronologicznym ; zazwyczaj ludzie musieli czekać długo, nawet do roku, do zakupu wyczekiwanego dywanu. Podobnie było na szafy, pralki , meblościanki i kryształowe naczynia , które zamieszkiwały te dumnie wystawki. Zebrane razem tworzyły wizerunek prominentnego urzędnika czy innej osoby sprawującej władzę. Najbogatsi z nich kupowali drogocenne dywany na pokrycie podłogi, która też mogła być bardzo zimna.

W ZSRR, dywany stały się zasadniczym elementem w życiu codziennym. W rzeczywistości przesąd mówi, że "nie należy przybijać dywanu gwoździem na ścianie,bo może to prowadzić do rozłamu w rodzinie." Podobnie jak stare porzekadło o soli które mówi "Gdy wysypiesz sól, pokłócisz się z tym kto to widział"
Porzekadła te wzięły się z tego ,że zarówno sól jak i dywany były drogocenne i rozdarcie/wysypanie nierzadko kończyło się konfliktem.

Obecnie młodzi rosyjscy projektanci, artyści i ekscentrycy odnawiają tendencję do ściennych dywanów, więc może jeden w mieszkaniu nie jest takim zły pomysłem?

Swoją drogą zawsze myślałem ,że jak się najebią to chodzą po ścianach.

tłumaczenie własne
źródło: rbth.co.uk/arts/2014/01/08/unrolling_the_russian_carpet_32929.html

Taka tam reklama

Ładnie jebła

Swego czasu moja kuzynka obchodziła okrągłe 30 urodziny. Nawaliłem się niesłychanie, pijąc różne typy alkoholu. Po odwiezieniu mnie pod dom przez kuzyna wraz z żoną, wszedłem do niego i rozjebałem o 3 w nocy na pełną pizdę koncert Niny Simone i grałem razem z nią na gitarze, potem to zarzuciłem i przez 10 - 15 minut siedziałem w katatonii na łóżku (miałem zerwany film, jednak nie spałem), po czym wstałem, oparłem się rękoma o ławę i najzwyczajniej w świecie skasztaniłem się na dywan, obsrywając też samą ławę i kontroler perkusję od Rockband. W trakcie srania odzyskałem mała ilość świadomości postanowiłem się jakoś ogarnąć, samemu. schodząc po schodach z sypialni do łazienki zostawiałem brązowe ślady na dywanie, płytkach itd., ponieważ nie potrafiłem do końca kontrolować tego procesu. W łazience kilka razy nie mogłem wycelować dupą do sedesu a przycisnęła mnie luźna dwójka czego efektem był cały upaskudzony sedes, siedząc już na nim zebrało mi się na wymioty więc zrzygałem się do wanny zatykając ją. Po wypróżnieniu się postanowiłem wyczyścić muszlę, więc wstałem z kibla i chciałem to zmyć domestosem + clinem cytrynowym + papierem toaletowym, nie myśląc oczywiście co robię z papierem, a wrzucałem go do kibla, nie myśląc za bardzo postanowiłem spuścić wodę, ale taka ilość papieru zatkała spowiednika. Wstając, niestety, nie zauważyłem że próbując spuścić wodę zaklinowałem spłuczkę – po chwili cała zawartość sedesu była już na podłodze. Ja już o tym nie myślałem, ja już byłem w wannie chcąc obmyć się trochę. W wannie nadal znajdował się wyrzucony przed chwilą paw, więc napuszczając wodę podszedł do góry i zatkał awaryjny odpływ, nadgryziony już i tak kamieniem. W tym momencie znów miałem małą przerwę w świadomości. Po chwili leżałem w swoim własnych wymiocinach, które wylewały się na podłogę w łazience, na którą wylewała się wciąż zawartość sedesu. Odzyskałem świadomość gdy weszła moja kobieta i zakręciła zawór wody. Pomogła mi wtargać się do prysznica i obmyła mnie częściowo z fekalii i wymiocin, niestety, spać zmuszony byłem na ławce przed domem, nago, całe szczęście że był czerwiec. Następnego dnia zabrałem się za porządki, dywan oddałem do pralni, kontroler po wyszorowaniu nadal jebał kałem (kto bawił się tym wie że pady wykonane są z takiej miękkiej i sprężystej gąbki, przez całą noc kał dość mocno wchłonął się w nią), więc dałem go młodszemu bratu w prezencie. Ława dała się dość szybko wymyć. Najgorsze były porządki w łazience, a mianowicie wyszorowanie pralki od spodu z kału i wymiocin. Od tamtego czasu nie piję wódki.