Przepraszam, zrobi se pan ze mną zdjęcie?



Downów bijo, koniec świata

Wielu się zastanawiało, czy chory na downa jest kiedykolwiek sam, czy też zawsze z zespołem. Mam więc kolejny paradoks.

W zeszłym roku publiczność oszalała na punkcie 'kobiety z brodą'. Czy w tym roku jej miejsce zajmie fiński kandydat do Eurowizji, punkowy zespół złożony z czterech muzyków z zespołem Downa?

To czy zespół Pertti Kurikan Nimipäivät (PKN) rzeczywiście wystąpi w konkursie Eurowizji, nie jest jeszcze pewne. Przed kapelą ważny konkurs, który wyłoni szczęśliwego uczestnika imprezy. O tym, czy PKN wystąpi przed międzynarodową publicznością, zadecydują widzowie fińskiej telewizji.

W 2009 roku Kalle Pajamaa założył zespół punkowy, którego członkowie cierpią na upośledzenie umysłowe. Trzy lata później o formacji zrobiło się głośno za sprawą filmu dokumentalnego Punk Syndrome, który pokazał, jak członkowie zespołu za pomocą muzyki wylewają gorycz dnia codziennego, z którą muszą się borykać. Film zdobył wiele nagród, między innymi podczas festiwalu T-Mobile Nowe Horyzonty w kategorii 'Najlepszy dokument' – Członkowie zespołu są bardzo podekscytowani możliwością udziału w konkursie – powiedział Pajamaa. – Ich rodziny bardzo ich wspierają i kibicują. Nasz ewentualny udział w takim konkursie podniesie świadomość o chorobach umysłowych – dodał.

Finowie nie podchodzą jednak tak entuzjastycznie do tego pomysłu. Większość z nich uważa PKN za zbyt ekstrawaganckie. W kraju odbywa się debata, czy zespół jest dobrym kandydatem na Eurowizję, a tymczasem PKN solidnie ćwiczą swój popisowy numer ‘Aina Mun Pitää’ (tłum. 'Ilekroć muszę'). Teledysk możecie zobaczyć poniżej. My już dziś zaczynamy trzymać za nich kciuki!

Tutaj macie linka: fpiec.pl/post/2015/01/27/punkzchromosomem21chcezabrzmiecnaeurowizji

A tu próbkę:
Również kradzioną ze źródła.

Swoją drogą, nie dziwi mnie, że downy akurat punk grają.

Sklep w którym pracuję oferuje karty podarunkowe z paskiem magnetycznym, takim jak normalne karty z banku. Wczoraj do sklepu przyszła upośledzona dziewczyna z ojcem albo opiekunem, nie wiem dokładnie. Miała taką właśnie kartę podarunkową. Sporo czasu jej zabrało wybranie zakupów. Ale była cały czas uśmiechnięta i bardzo zadowolona.

W końcu przyszli do kasy, gdzie skasowałem ich zakupy. Dziewczyna chciała sama przeciągnąć kartę w terminalu, więc go jej podsunąłem. Miała spore trudności żeby dobrze trafić kartą, przesuwała albo za wolno, albo za szybko, albo w złą stronę. Zarówno ja, jak i jej opiekun oferowaliśmy jej pomoc, ale uparła się by zrobić to samodzielnie. Próbowała i próbowała, wciąż bez sukcesu. Tymczasem uformowała się całkiem pokaźna kolejka, klienci z ciekawością przyglądali się sytuacji.

Trwało to chyba z 10 minut i z każdą minutą dziewczyna była coraz bardziej sfrustrowana i czerwona na twarzy. Bardzo jej współczułem, to musiało być przykre uczucie nie radzić sobie z taką prostą czynnością i to jeszcze na oczach przyglądających się obcych ludzi.

Gdy już miała łzy w oczach jej opiekun w możliwie najbardziej delikatny sposób zabrał jej tą kartę. Rozkleiła się wtedy zupełnie, zaniosła się głośnym płaczem. Klienci robiący zakupy podchodzili zobaczyć co się dzieje. Opiekun przeciągnął kartę przez terminal i… też nic z tego. Wtedy postanowiłem jednak zmienić typ płatności na "kartą"

Od przybytku głowa nie boli

.
.
.

Pomyślała osoba z zespołem Downa czytając podręcznik od biologi

Pierwsza część 11 odcinkowego serialu z brawurową fabułą, wartkim tempem akcji, zaskakującymi zwrotami i wyrafinowaną grą aktorską! Gorąco polecam!

Dzieciak w autobusie robi śmieszną minę patrząc na
mnie, więc podejmuję wyzwanie i odpowiadam śmieszną
miną. Jest godzina porannych korków, więc wdajemy się
w pojedynek na śmieszne miny wykrzywiając się przez
kolejne minuty. Dzieciak jest amatorem, potrafi zrobić
tylko jedną śmieszną minę. Ja mam opanowany cały
arsenał zabawnych grymasów, więc oczywiście go
miażdżę i wygrywam pojedynek.
Rozglądam się po autobusie szukając bardziej godnego
przeciwnika i zauważam wpatrzoną we mnie starszą
kobietę. Jej spojrzenie jest takie, jakby właśnie
dowiedziała się że ktoś umarł w jej rodzinie, a ja jestem
odpowiedzialna. Widzę, że ze złości aż się gotuje w
środku. Odwracam od niej wzrok i patrzę znów na
dzieciaka.
Ku mojemy przerażeniu uzmysławiam sobie, że
chłopczyk nie robił śmiesznych min. Jest upośledzony.

Zespół zdążył się schować, nasz bohater na szczęście nie.

Tłumaczenie że seks grupowy był odwiecznym marzeniem Maćka nie wystarczyło aby sąd uniewinnił go za gwałt na dziewczynce z zespołem Downa.


Sam wymyśłiłem ale jak było to wyjebać jak pedofil nieletnią

Co robi człowiek z Downem prze lustrem?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Podziwia zespół.

(....Świeżuteńkie, własne sprzed godziny, po kupie....)

Historia małego człowieka o wielkim kasku

Ja nie znalazłem jakby co